فایده اعدام محکومین به قاچاق مواد مخدر چیست؟!

چرا هم بیشترین تعداد معتاد به مواد مخدر و هم بیشترین تعداد اعدام قاچاقچیان را داریم!؟ براستی، فایده اعدام محکومین به قاچاق مواد مخدر چیست؟! اگر قرار است جلوی قاچاق مواد مخدر را بگیرد، چرا ما بیشترین تعداد معتاد در دنیا را داریم؟!

دیگر برای ایرانیان، دیدن تصاویر آویزان انسان ها از چوبه دار، چیزی عادی و طبیعی شده است، و قباحت آن در جامعه از بین رفته است، کار به جایی رسیده که ساعت پنج صبح، به مانند یک تفریح، مردم برای دیدن مراسم اعدام می روند و گاه کودکان را نیز با خود می برند.

لطفا نکات زیر را در نظر داشته باشید:

یک/
مگر نه آنکه دری نجف آبادی، دادستان کل کشور و وزیر اطلاعات سابق، به صراحت اروپا را تهدید کرده بود که رژیم ایران، به اروپا مواد مخدر، قاچاق خواهد کرد؟! (صحبت دری نجف آبادی را به یاد بیاورید در مورد باز کردن کانال مواد مخدر به اروپا، منبع)

دو/
غیر از این است که سپاه پاسداران رژیم، نقش غیر قابل انکاری در قاچاق مواد مخدر در سطح بین المللی دارد؟! (منبع: بیانیه رسمی وزارت امور خارجه آمریکا)-

سه/
تعداد معتادات به مواد مخدر در ایران، بیشترین تعداد در دنیا است و تعداد معتادات را بین یازده تا پانزده میلیون نفر، برآورد می کنند! (منبع)
زمان دسترسی به مواد مخدر در ایران را کمتر از بیست دقیقه برآورد کرده ان!!

چهار/
از نظر شرعی مصرف مواد مخدر حرام نیست و همانطوری که همه ما می دانیم و به چشم خودمان نیز تجربه کرده ایم ، درصد مصرف مواد مخدر در بین قشر روحانی بیشتر از قشر عادی جامعه است. لذا از نظر رژیم روحانیون این تجارتی است که حرام نیست.

پنج/
رژیم ایران با پخش مواد مخدر در داخل کشور، هیچ مشکلی ندارد. اصولا جمهوری اسلامی بدش نمی آید تعداد معتادین به مواد مخدر زیاد باشد. چرا که طبیعی است جامعه ای با درصد اعتیاد بالا ، جامعه ای منفعل است. آماری که به صورت غیر رسمی و شنیداری به گوش می رسد از اعیاد بیش از پانزده درصد از جمعیت کشور حکایت می کند

شش/
سوال اینجاست که چگونه با این همه اعدام هنوز این افراد قاچاقچی وجود دارند و به روند تجارت مواد مخدر خللی وارد نشده است؟

جواب خیلی ساده است ، این کسانی که اعدام می شوند آدم های ساده ای در حد راننده ها هستند و اشخاص اصلی هرگز گرفتار نمی شوند.

یکی از روش های قاچاق مواد مخدر را به عنوان مثال در اینجا ذکر می کنم، تا ببینید کسانی که این چنین بی رحمانه از طناب دار آویزان می شوند، افراد رده پایینی هستند که از سر ناچاری به این کار روی آورده اند.

روش کار قاچاقچی ها اینگونه است : آنها فقط افرادی را به عنوان کارمند و راننده استخدام می کنند که متاهل باشند و حتما فرزند داشته باشند. با فرد متقاضی که معمولا از سر بیکاری و فقر شدید به این کار روی آورده است توافق می کنند که او به جهت تضمین زن و فرزندانش را نزد آنها بگذارد که در صورت دستگیری آنها را لو ندهد و چون می خواهند مواد مخدر گرانقیمت و خودرو و پول برای حمل در اختیار کاندیدای استخدام قراردهند و از طرفی می خواهند مطمین باشند که او با مواد فرار نخواهد کرد.

سپس از فرد متقاضی استخدام می خواهند همسر و فرزندانش را به عنوان گرویی در اختیار آنها قرار دهد و خانواده گرو گرفته شده را به منطقه تحت کنترل خودشان انتقال می دهند. (در منطقه مرزی مشترک بین ایران و افغانستان و پاکستان چند منطقه وجود دارد که اصولا دولت های یاد شده هیچ کنترلی بر آن ندارند و به دلیل شورش های صورت گرفته و ساختار قبیله ای خاص ، اصولا نظارتی بر آنجا از سوی هیچ کدام دولت های یاد شده نیست.) بعد از آن پول لازم را در اختیار راننده جدید -که حالا به دلیل اینکه زن و فرزندش در گرو هستند دیگر صد در صد مورد اعتماد مافیا است- قرار می دهند و از او می خواهند به اسم خودش خودرو جدیدی (مثلا یک کامیون ) را خریداری کند. مواد مخدر گرانقیمت –که در آنجا خیلی فراوان و ارزان است- نیز در اختیار راننده قرار می دهند و با افراد متخصصی که دارند مواد را نیز جاسازی می کنند. راننده مواد را ابتدا به همراه یک بار معمولی که به مقصد شهرهای مرکزی ایران حمل می کند. این قسمت اول کار است یا بار را در همان ایران می فروشند و یا به همران بار بعدی که به مقصد اروپا یا ترکیه خواهد بود به اروپا می کنند.

حال تصور کنیم که راننده در بین راه گرفتار شود ، چه اتفاقی خواهد افتاد ؟ قبلا با راننده توافق شده است که در در صورت دستگیر شدن اگر آنها را لو بدهد خانواده اش را خواهند کشت، اما اگر مقاومت کند و آنها را لو ندهد و مسولیت را خودش به عهده بگیرد اولا مافیای مواد مخدر ایران بهترین وکلا را برایش خواهند گرفت و خانواده اش نیز در رفاه خواهد نگه داری خواهند کرد و در صورتی که حتی اعدام هم شوند برای همیشه از خانواده اش مواقبت خواهند کرد و آنها همیشه از نظر مالی تامین خواهند بود.

با توجه به اینکه سیستم قضایی ایران بسیار فاسد است و هییت منصفه ای نیز در سیستم قضایی ایران وجود ندارد ، معمولا مافیا موفق می شود که از طریق وکیل های کارچاق کنی که دارند با پرداخت رشوه های سنگین یا متهم را آزاد کنند و یا به مجازات سبکی محکوم گردد. به ندرت کار متهم به اعدام کشیده می شود. معمولا کسانی که اعدام می شوند کسانی هستند که زیر شکنجه تاب نیاورده اند و اطلاعات مافیا را با بازجوها داده اند. در این صورت مافیا حمایتش را از آنها قطع می کند و در نتیجه کار متهم به اعدام کشیده می شود. نکته مهم این است که متهمینی که به اعدام محکوم می شوند ، قاچاقچیان خرده پایی هستند که موفق به دادن رشوه نمی شوند زیرا ارتباط های سطح بالا برای دادن رشوه به قضات و یا اعضا دیوان عالی را ندارند.

معمولا قاچاقچی ها در صورتی که سابقه نداشته باشند به حبس ابد محکوم می شوند که آن هم بعد از چند سال مشمول عفو می شوند و یا اگر مشمول عفو نشوند ، مافیا روش آزادی آنان را بلد است. بعد از یکی دو سال با تلاش وکیل برای مجرم مرخصی چند روزه از زندان می گیرند و وقتی متهم بیرون آمد دیگر به زندان بر نمی گردد. در استان کرمان در سه سال گذشته بیش از بیست مجرم وقتی برای مرخصی رفته اند بر اثر حادثه ای مرده اند و پرونده نیز برای همیشه بسته شده است. آیا واقعا آنها مرده اند ؟ خیر! متوفی شخص دیگری بوده که جای مجرم جا زده شده است و مجرم بدون هیچ سو پیشینه ای با مشخصات مرده زندگی جدیدی را شروع کرده است. هدف من از ذکر این مثال ها فقط این نکته است که بدانیم مجرمین اصلی به خاطر پول و درآمد هنگفتی که از قاچاق دارند هیچ گاه به دام نمی افتند و این اعدام ها بی اثر است و جمهوری اسلامی دارد به صورت سیستماتیک تعدادی انسان را به قتل می رساند –فارغ از اینکه در هزاره سوم میلادی اعدام برای مجازاتی هر جرمی وحشیانه و غیر قابل قبول است.

ختم کلام این است که علت پخش مواد مخدر در جامعه، وجود این رژیم و وجود مافیای هفت سری به نام سپاه پاسداران است! و اصولا افراد اعدامی، خود قربانی این جنایت سازمان یافته هستند. کشتن آنها، باعث کاهش مصرف مواد مخدر نمی شود و هیچ فایده ای نیز ندارد، همانطوری که می بینید، قاچاق و پخش مواد مخدر، همچنان ادامه داشته است...!!

کوهنوردان ایرانی قربانی فرهنگ ایرانی

شنیدن خبر مرگ کوهنوردان جوان ایرانی در دامنه های صعب العبور قله برادپیک متاثر کننده بود. اما متاثر کننده تر دانستن این نکته که این جوانان قربانی فرهنگ "بی اهمیتی به مسایل ایمنی" و "یک شبه ره صد ساله رفتن" ایرانی شده اند.

این فرهنگ و تفکر شاید در شرایط عادی مشکلی ایجاد نکنند اما در شرایط بحرانی و سخت که می تواند با چنین ماجرا جویی هایی تلاقی کند معمولا مرگ آور است.
شنیدن خبر ماجراجویی این جوانان که به مرگ آنان منتهی شد برای من یادآور خاطره مرگ موتورسواری بود که در تمرین روز قبل از شکستن رکورد پرش طول از روی 25 اتوبوس در "پیست اتوموبیل رانی آزادی" بر اتوبوس 23 فرود آمد و دردم جان خود را از دست داد.
این مشکل فرهنگی اما تنها گریبانگیر افراد متهور و رکورد شکن نمی شود. همانطور که سالهاست آمار قربانیان تصادفات جاده ای ایران رکورد شکنی های جهانی دارد و از زن و مرد و پیر و جوان قربانی بی توجهی به وضعیت امنیت و رفتارهای بدون تعقل هستند.
نقطه مشترک این سوانح، در سیستم خودروسازی معمولا سود آوری همراه با بی توجهی به تجهیزات ایمنی خودرو ها و در ورزش های ماجراجویانه دست کم گرفتن خطرات و برآورد بیش از واقعیت توان انجام خطر است. در یک کلام بی توجهی به "حاشیه امنیت"ی که در فرهنگ ما هیچ مفهومی ندارد.

از طرف دیگر بافت غلط اجتماعی باعث تشدید این باور فرهنگی شده است که یک شبه میتوان ره صد ساله رفت.
این اشتباه باعث می شود که جوانان بدون دنبال کردن مسیر صحیح و منطقی موفقیت بدنبال مسیرهای به قول خودشان "میانبر" و در حقیقت اشتباه باشند. یافتن مسیر جدید قله 8000 متری توسط 3 جوانی که کمتر از 25 سال سن دارند و به طبع تجربیات چندانی ندارند مرگ آور است. خصوصا که حتی رییس فدراسیون کوهنوردی هم اشاره میکند که یافتن مسیرهای جدید در چنین قله های مرتفعی برای سطح کوهنوردی ایران مانند بردن تیم برزیل در جام جهانی است!

این موضوع هم نمونه های اجتماعی زیادی دارد از جوانانی که به روش های خلاف -اما سودآور- جهت کسب درآمد های افسانه ای دست میزنند تا بازار گرم خرید و فروش مدارک تحصیلی و حتی خانواده هایی که طعمه افراد شیادی می شوند که حس طمع آنان را تحریک میکنند و در پایان با دستی خالی در راهروهای دادگستری باید قدم بزنند.

شخصا اعتقاد دارم که چنین رفتارهایی در رسانه ها و فضاهای مجازی باید مورد نقد قرار بگیره و تقبیح بشه چرا که درست است که ازنظر احساسی سخت به نظر میرسه اما حداقل باعث میشه که جان خیلی از جوانان ماجراجو و متهور دیگه حفظ بشه و اونها با عقل و درایت بیشتر و بادر نظر گرفتن "حاشیه امنیت" کافی دست به کارهای محیرالعقول بزنند.

متاسفانه خرده فرهنگ دیگر "مرده پرستی" ایرانیان مانع از این میشه که بعد از مرگ افراد نظری صحیح به عملکرد اونها انداخته بشه و حداقل مرگ این افراد درس عبرتی بشه برای آیندگان و هر بار شاهد تکرار این حوادث مرگبار نباشیم.

شکمها سیر اما چشمها گرسنه، نتیجه حکومت دینی ؟

بی شک حداقل یکبار در طول زندگی در یک مهمانی نسبتاً بزرگی شرکت نموده اید که شرکت کنندگان آن از توان مالی بالا، ملبس به لباسهای فاخر و مارک دار، دارای معلومات و تحصیلات دانشگاهی و در نهایت مشاغل عالی و منزلت اجتماعی بوده باشند و حتماً در این مجلس سعی خواهید نمود طوری رفتار نمائید که در حد مهمانی فوق باشید و در مقابل نیز انتظار رفتار مطابق شآن و منزلت اجتماعی از دیگر میهمانان خواهید داشت. چنانچه شما نسبت به سایر مدعوین از طبقه اجتماعی پائین تری باشید سعی خواهید داشت که مواظب رفتار خود باشید، تا دست از پا خطا نکنید. با شرایط موجود در این مجلس انتظار می رود که هنگام صرف غذا عجله ای نداشته باشند و از تنوع غذائی کمتری برای تناول استفاده کنند، به اندازه کافی بشقابشان را پر نمایند، با هر لقمه غدا یک لیوان نوشابه ننوشند از سر و کول همدیگر برای دسترسی به غذا بالا نروند و از این قبیل ... شاید مشاهدات شما غیر از چیزی است که گفته شد زیرا باقیمانده غذا در بشقابها در اکثر مجالس ایرانی نمایانگر آن است که بیشتر از نیاز استفاده شده است و چه بسا عده ای نیز بعد از صرف غذا توان نفس کشیدن نیز ندارند. سوال اینجاست که افراد مد نظر ما واقعاً گرسنه اند و دارای توان مالی مناسبی نمی باشند و یا فکر می کنند که از سر سفره دشمن ارتزاق می کنند و یا چنانچه کادوئی آورده باشند در صدد جبران مافات هستند. ضرب المثلی است که می گوید آدم گرسنه خواب نان سنگک می بیند اما اینها که گرسنه نیستند که در پی دست یافتن به آرزویشان در خواب باشند صد البته که در قشر متوسط به پائین وضعیت بدتر از این است زیرا به همین خاطر است که غذا را در بشقاب ریخته و سر هر میز می گذارند، زیرا اگر چنین نبود نبردی خونین در می گرفت. چرا ظواهر افراد بیانگر شخصیتشان نیست؟ ایراد کار کجاست؟ آیا می توان گفت که این بخش از جامعه زیان زیاد غذا خوردن را نمی داند؟ آیا نمی داند که انواع و اقسام غذاها را یکجا در معده ریختن زیان دارد؟ و آیا اینگونه افراد هنگام صرف غذا در منزل شخصی به کودکانشان برای زیاد غذا خوردن تذکر نمی دهند؟ بلکه برعکس در اینگونه مهمانی ها کودکان را به بیشتر خوردن تشویق می نمایند. ایراد کار کجاست؟ احتمالاً تمامی موارد نام برده را می دانند و با توجه به طبقه اجتماعیشان نیز دارای آگاهی و پول کافی می باشند، غیر از این است که نتیجه بگیریم که شکمشان سیر است اما چشمانی گرسنه دارند؟ البته منظور این نیست که جامعه ایران در حال حاضر در رفاه هستند و یا سوء تغذیه ندارند و هیچ فقیری پیدا نمی شود، بلکه بر عکس درصد فقرا به مراتب بیشتر و بیشتر نیز شده است، بلکه منظور کسانی می باشند که دستشان به دهانشان می رسد و همچنان حریص و به ظاهر نخورده، چه خوب گفت حکیمی که از دست گرسنه بگیر و بده به آدمهای سیر. چرا چشمان گرسنه خبر از شکم سیر ندارد چه شرایطی پیش آمده است که ایرانی ها اینگونه رفتار می کنند، فکر می کنند، از همدیگر عقب افتاده اند، رانندگی در خیابان و جاده ها نیز اینگونه است اما چنانچه از درب ورودی هر خانه و یا مکانی که بخواهند عبور نمایند هزاران تعارف نثار همدیگر می کنند زیرا به ظاهر هزینه ای در بر ندارد. جالب اینکه همین افراد هزاران تومان صرف خرید دستگاه های لاغری کرده و هر یک نیز استاد در شیوه لاغری به انواع و اقسام می باشند، همه نیز آگاهند که پرخوری عوارض و بیماری به دنبال دارد و هزینه های درمان آن نیز سرسام آور، مگر نگفته اند کاه که از خودت نیست اما کاهدان که از خودت است. پس چرا توجه نمی کنیم، مشکل کجاست آیا مربوط به رفتار حکومت می شود، شاید بتوان گفت که تب حرص و طمع را نوع حکومت در جان مردم انداخته است، زیرا پس از وقوع انقلاب قشری که سوار بر موج حکومت شدند مدتها در فقر و بدبختی و بی توجهی دست و پا زده بودند، یک مثل نانوشته است که می گوید آخوند دست بده ندارد ،پس در صدد جبران مافات بودند که باعث گردید در جامعه تفکر عقب ماندن از یکدیگر گسترش یابد. به نظر وقت آن رسیده که از تجربه مسیحیت درس گرفته و کار سیاست را به سیاست مداران بسپاریم، و از تعلیمات مسیح درس بگیریم که می فرماید ابتدا خداوند را با قلب و جان و عقل پرستش کن و دوم همسایه ات را دوست بدار و آن زمان است که همه مشکلات جامعه ایرانی رخت بر می بندد. از حکومت که آبی گرم نمی شود اما شاید بتوان توسط احاد مردم در این راه قدم مثبتی برای رفع عادات بد برداشت و در رفع رفتارهای بد دیگر هر یک از ما نیز تسری داد که در نهایت منجر شود به داشتن یک شهروند خوب و در نتیجه یک سرزمین خوب و در ضمن رعایت اینگونه موارد باعث اصراف کمتر شود و از مازاد آن بتوان به نیازمند واقعی اش رساند و در نتیجه هیچ نیازمندی در ایران نباشد.